W życiu już tak jest, że rzadko docenia się tych którzy w ciszy, w cieniu, w pocie i zmęczeniu pracują, pomagają, poświęcają się dla innych.  Każde spotkanie z Nimi daje spokój bo nie tylko czujemy się wtedy bezpiecznie, ale wiemy że jesteśmy bezpieczni. Chcielibyśmy mieć Ich zawsze przy sobie. 

Przez lata choroby dziecka, czy samemu będąc na granicy życia i śmierci często dostrzegałem jak pracują w skupieniu. Z takimi ludźmi dobrze się współpracuje i rozmawia. Czasem warto zamienić kilka słów – by choć na chwilę spojrzeć sobie w oczy, by wychodząc ze szpitala, jak przyjaciele uścisnąć dłoń i powiedzieć – DZIĘKUJĘ.

Wiem, że nigdy się nie zmienicie, niezależnie od warunków zawsze będziecie profesjonalistami z ludzką twarzą.

Spotkałem również tych którzy nie chcą rozmawiać, którzy nie patrzą w oczy,  którzy nie podadzą ręki, którzy nie potrafią przełamać w sobie rozgoryczenia, którzy wykorzystują zaangażowanie innych, którzy kłamią… Współczuję wam i ludziom którzy przez was cierpią. Wy też się nie zmienicie, ale teraz przynajmniej nie przeszkadzajcie innym.

W tym trudnym czasie, kiedy przyłbice, kombinezon, maska czy gogle odgradzają nas  od siebie – pamiętajmy, że po drugiej stronie jest człowiek. Zmęczony, przestraszony, chcący jak najszybciej wrócić do bliskich. Pamiętajmy, że najważniejsze to być człowiekiem w każdych warunkach. Tak, trwa wojna – ale nawet podczas wojny można być człowiekiem i trzeba walczyć nie tylko z chorobą, ale o to by nie zatracić w sobie tego co sprawia, że bycie człowiekiem ma sens, że życie ma sens. Pomagajmy sobie nawzajem, będzie łatwiej. Nie oglądajmy się na innych, na to już nie ma czasu.

Obyśmy – kiedy się to skończy – mogli popatrzeć sobie w oczy, podać rękę i powiedzieć – Dziękuję.
Piotr Piotrowski